هنگِ بدن خستگان؛ جدالِ فرصت رفتگان
 |
پیرلو در حال سپری كردن فصلی استثنایی از حیث در اختیار داشتن بازیكن آماده است. بی‌تردید او در نخستین تجربه مربیگری‌اش با لشكری از نوسانات سینوسی درگیر بود؛ اعوجاجاتی كه به نظر می‌رسد حتی تا پایان فصل نیز تغییر محسوسی نكنند.
دنیلو، كولوسفسكی، ربیو، مك‌كنی، برناردسكی، رونالدو، بنتانكور، كیه‌زا و موراتا همگی ثابت‌ترین نفرات یوونتوس در تمام رقابت‌های این فصل (سری آ، كوپا ایتالیا، لیگ قهرمانان و...) بوده‌اند و بیش از سایرین، بالای 30 بازی برای بانوی‌پیر انجام داده‌اند. در سوی دیگر بازیكنان قابل‌اتكایی مثل كیه‌لینی و دیبالا تنها 16 بار موفق شده‌اند برای یووه به میدان بروند و دلیخت، ساندرو، دمیرال و ملو نیز در نهایت تنها كمی بیشتر از 20 بازی برای تورینی‌ها انجام داده‌اند.
خلاصه آنكه یوونتوس از حضور در میادین بدون بهره بردن از بازیكنان مهمش مكرراً محروم و ناگزیر بوده و این فی‌نفسه به مثابه یك اختلال و یك عنصر كلیدی در عدم شكل‌گیری ثبات در فرامینِ تاكتیكی تیم است. نمی‌توان افت كیفیت تاكتیكی تیم را جدا از این بینظمی و نابسامانی تحلیل كرد.
به صورت موردی می‌توان وضعیت دژان كولوسفسكی را مرور و مورد تحلیلی اجمالی قرار داد. این بازیكن خوش‌تكنیكِ سوئدی اگرچه در چند مسابقه نمایشی امیدواركننده و پرفروغ از خود نشان داد و حتی چیزی بالغ بر 35 دیدار یوونتوس در ماه‌های گذشته را تجربه كرد (چه به صورت ثابت و چه به صورت یار تعویضی) اما عملكردی به شدت پر نوسان و بعضاً مأیوسكننده از خود نشان داد. دورنمای كمی و كیفیِ «كولو» نمایی قابل تأمل از وضعیتی است كه یوونتوس با آن درگیر بوده است. خروجیِ تمام این بینظمی در چیدمان طبعاً یكی از اصلی‌ترین عوامل در بروز موقعیت غیرمعمول و عجیب این فصل بوده است.
اینها را در كنار كمبود حضور ستاره‌ای مثل دیبالا و اساساً غیابِ مهاجم جایگزین (به جای موراتا یا رونالدو) كه بگذاریم چاره‌ای جز حق دادن به پیرلو نداریم اجبار و محدودیتی كه او در خط حمله با آن مواجه بود نداریم.
آینده یوونتوس در گرو یكپارچگی بدنی بازیكنان است. تنها با كاهش محسوس و اثرگذار این فاكتور است كه می‌توانیم از پیرلو توقع ثبات و موفقیت داشته باشیم در غیر اینصورت آش همان خواهد بود و كاسه همان.
ارسالی از : حامد وحیدی / جامعه ی مجازی هواداران باشگاه یوونتوس در ایران
